Wat is een sociaal-realist?

Iemand die betrokken naar de directe omgeving én samenleving kijkt en van de politiek verwacht dat wij in staat worden gesteld een betere maatschappij om ons heen te creëren waarin iedereen zijn plek heeft en dat door de Regering genomen beslissingen een breed draagvlak hebben.

In de cultuur bestaat de term sociaal-realisme al langer, het realistisch uitbeelden van de natuur wordt gezien als een alternatief voor sociale misstanden. Een sociaal-realist is geen dromer, maar een realist, geen generalist, maar een mens met oog voor het individu.
Het sociaal-realisme in de kunst kenmerkt zich door de aanklacht tegen sociaal schrijnende omstandigheden van de lagere klassen. Hieraan hebben wij de stroming, zoals wij die voorstaan binnen de politiek, ontleend.
Het welzijn van de burgers van een land staat boven de welvaart van de staat.

Verwar sociaal-realisme niet met socialistisch-realisme dat een Russisch kapitalistische grondslag heeft, een systeem dat zichzelf om zeep heeft geholpen omdat het uiteindelijk ook onderscheid ging maken tussen mensen.

Goed voorbeeld hiervan is de tijd dat in Rusland alle burgers gelijk behandeld en beloond leken te worden, totdat er bij de toewijzing van huizen en het mogen aanschaffen van een auto en andere luxe artikelen onderscheid werd gemaakt tussen een fabrieksarbeider en een dokter.

Het Communisme is gebaseerd op gemeenschappelijk eigendom, een totaal regulerende overheid, productie en consumptie naar vermogen en behoefte. Alleen in China 'werkt' het Communisme vanwege de repressie, oftewel, een overheid die iedere vorm van weerstand tegen de partij en de ideologie de kop indrukt.
Het Communisme gaat ervan uit dat op vreedzame wijze de elite en het proletariaat gemeenschappelijk welzijn kunnen verwerven, in de praktijk bleek dat niet te werken. De elite is onder elk volk aanwezig en zal vroeg of laat ieder breed bezit proberen te voorkomen terwijl het Communisme juist de uitbuiting en hokjesgeest wil voorkomen. Gebleken is dat alleen een revolutie (al dan niet vreedzaam) kan leiden tot een herverdeling.
Vroeg of laat botsen rijk en arm met elkaar, eerst moet de kloof tussen de elite en het volk onoverbrugbaar lijken.

Bij een sociale onderklasse van 20 - 25% van de totale bevolking van een land ontstaan er revolutionaire gedachten.

In Zuid-Amerika, Afrika, maar ook in westerse landen, is meermaals gebleken dat een omwenteling alleen via een revolte tot stand kan worden gebracht. In China is de overheersing door de partij mogelijk door het gedweeë karakter van het Chinese volk. Maar ook daar kwamen er haarscheurtjes in het systeem.
Rijke Chinezen behoren daar echter nu ook tot een elite waardoor het proletariaat (de arbeiders) het nakijken heeft. Met geweld worden daar opstanden de kop ingedrukt.
Één procent is rijk, de andere 1,4 miljard Chinezen zijn te arm om een krachtige vuist te maken tegen de overheersing door de partij-ideologen.

Alleen in China, Cuba, Laos, Noord-Korea, Vietnam en Nepal is het heilloze pad van het Communisme nog niet opgegeven.

Een sociaal-realist wil af van de elite en de macht (terug-)geven aan het volk, door volksraadplegingen te houden over controversiële onderwerpen betrek je burgers bij de besluitvorming. Natuurlijk kun je niet zonder internationale verdragen, maar als het uitgangspunt van ieder land 'de burger' zou zijn vinden mensen elkaar altijd.
Nu lijkt het er teveel op dat politici alles beter weten en maar kunnen beslissen wat ze willen. Zij vergeten dat ook zij betaald worden door het volk dus in dienst staan van de burgers en niet andersom.

De vier-jaarlijkse verkiezingen zijn een schijn-democratie want er wordt veel beloofd, zodra de uitslag bekend is smeden zij plannen om tot maatregelen te komen die helaas zelden breed worden gedragen. De gekozenen zien de verkiezingsuitlsag als een mandaat, maar durven het nimmer aan om een referendum uit te schrijven over een gevoelig onderwerp.
Zwitserland bewijst dat volksraadplegingen wel degelijk bijdragen tot draagvlak en goed en sociaal beleid waar het belang van de burger voorop staat.

Een revolutie, kan dat in Nederland?

Het ligt niet in onze aard om de straat op te gaan, bovendien heeft de politiek heel goed door hoe ons te manipuleren. Er zijn altijd groepen de klos, nooit het hele land in een keer. Bijvoorbeeld vissers werden aangepakt, dan de kippenhouders, dan weer de boeren. Maar overmorgen kunt u aan de beurt zijn.
Systematisch wordt er van Europa een China 2.0 gemaakt. Velen zien dat nog niet of geloven er niet in, maar bedenk zelf maar eens wat uw ouders aan welzijn hadden en verglijk dat met uzelf. Telefonie, post, water, energie, huisvesting, zorg en arbeid. Het is er allemaal niet beter op geworden, wel duurder.

Ook in Nederland en andere Europese lidstaten zal er pas een omslag plaatsvinden als de onderklasse voldoende omvang én middelen heeft om in opstand te komen. Misschien dat u nu begrijpt waarom u zelf steeds minder te besteden heeft en afhankelijer bent geworden van grote bedrijven en de politici.

Waarom dit platform?

Het SRP (sociaal-realistisch-platform) startte als een Internetbeweging, het is partij-onafhankelijk en wijst begrippen als 'links', 'rechts' en 'het politieke midden' af.

De politiek in Nederland kenmerkt sinds de Tweede Wereldoorlog in drie stromingen, te weten:

1. De Christen-Democratie
2. De Sociaal-Democratie
3. Het Liberalisme

De PvdA, het CDA en de VVD verdelen sinds 1948 de politieke posten, als het ze uitkomt mogen kleinere partijen aanschuiven. Deze 'verdeel en heers' politiek leverde de burger de laatste decennia geen echte vernieuwingen op, wel crises.

Het sociaal-realisme richt zich op de burger, wat is werkelijk in zijn of haar belang?
Bij grote vraagstukken zal de burger om een dwingend advies moeten worden gevraagd middels een referendum waarbij de opkomst én de meerderheid minimaal 50% dienen te zijn.

Het sociaal-realisme heeft geen enkele binding met een bestaande politieke stroming.
Totdat deze website begon te publiceren over sociaal-realisme in de politiek was hier niets over te vinden.

Laat uw stem écht spreken en neem niet langer genoegen met enkele seconden democratie eens in de vier jaar.