Establishment

Het huidige politieke systeem bestaat sinds 1948, de eerste na-oorlogse Regering was er weliswaar eerder, maar dat was meer een noodkabinet dat de smeulende resten van de oorlog moest zien op te ruimen. Hetzelfde gold voor het tweede Kabinet, pas toen in 1948 Willem Drees aantrad werd er een Kabinet gesmeed dat niet gestoeld was op een regeerakooord, maar op onderlinge verhoudingen.
In 1951 werd Kabinet Drees II gevormd, mét een regeerakkoord. Drees zitte vanaf 1952 weer een nieuwe Regering voor en in 1956 trad Drees IV aan.

Met Willem Drees verdween de democratie uit de politiek!

Achteraf is dat ook eenvoudig te verklaren, want sindsdien leunt iedere Regering van ons land op een meerderheid én een vrijwel compleet dichtgetimmerd regeerakkoord waardoor de oppositie nagenoeg buitenspel staat.
Goed voorbeeld van de achterkamertjespolitiek is de val van Rutte III in 2021 om vervolgens met hetzelfde beleid en dezelfde partijen in 2022 Rutte IV te vormen.

Het establishment is de gevestigde orde, de mannen (en enkele vrouwen) die aan de touwtjes trekken in ons land.

De politiek smeedt snode plannetjes met de financiële, militaire, juridische, culturele en economische elementen in de samenleving om de elite van dienst te zijn. De elite laat zich voorstaan op:

• aanzien
• macht
• geboorte
• bezit
• verkiezing
• kennis
• ervaring of een combinatie van bovenstaande

De elite is moeilijk te controleren, laat staan te beheersen, omdat zij zich aan de bovenkant van de maatschappij bevinden. Er wordt wel eens gezegd dat er 200 elitairen zijn die in Nederland bepalen wat er gebeurt. Met het aantreden van de Regering onder de katholiek Jan de Quay in 1959 werd de PvdA voor het eerst buitenspel gezet en werd de elite openlijk bevoordeeld, het zou de basis leggen voor veertien jaar elitarisme (het bevoordelen van de elite.)
Vanaf 1973 probeerde Joop den Uyl (PvdA) dit, sonder succes, te doorbreken. Hedentendage kunnen we de PvdA rekenen tot het establishment.

Die kozen, zeg maar, eieren voor hun geld. Daarom is de PvdA ook niet meer een partij van het volk.

De gevestigde orde in de politiek (CDA, PvdA, VVD, D'66, SGP en CU) dekt elkaar en zorgt via de baantjescarrousel dat de elite en het establishment nauw verwoven blijven.

Het politieke systeem zou wat ons betreft waarborgen moeten bevatten zodat de kiezer vóór de verkiezingen weet welke coalities er mogelijk zijn, burgemeesters niet achter de schermen worden benoemd, Ministers aansprakelijk gesteld kunnen worden voor mismanagement en liegen en de Tweede Kamer ook daadwerkelijk invloed heeft op het beleid tijdens de vier jaar dat een Regering aantreedt.

Ook zou het voor twee jaar verboden moeten zijn dat een ex-politicus commissaris wordt bij een bedrijf dat werkzaam is in een sector dat tot de portefeuille behoorde van die ex-politicus.
Opgelegde fractie-discipline moet verboden worden zodat kamerleden altijd de vrijheid voelen afwijkend stemgedrag te kunnen vertonen.

Waarom dit platform?

Het SRP (sociaal-realistisch-platform) startte als een Internetbeweging, het is partij-onafhankelijk en wijst begrippen als 'links', 'rechts' en 'het politieke midden' af.

De politiek in Nederland kenmerkt sinds de Tweede Wereldoorlog in drie stromingen, te weten:

1. De Christen-Democratie
2. De Sociaal-Democratie
3. Het Liberalisme

De PvdA, het CDA en de VVD verdelen sinds 1948 de politieke posten, als het ze uitkomt mogen kleinere partijen aanschuiven. Deze 'verdeel en heers' politiek leverde de burger de laatste decennia geen echte vernieuwingen op, wel crises.

Het sociaal-realisme richt zich op de burger, wat is werkelijk in zijn of haar belang?
Bij grote vraagstukken zal de burger om een dwingend advies moeten worden gevraagd middels een referendum waarbij de opkomst én de meerderheid minimaal 50% dienen te zijn.

Het sociaal-realisme heeft geen enkele binding met een bestaande politieke stroming.
Totdat deze website begon te publiceren over sociaal-realisme in de politiek was hier niets over te vinden.

Laat uw stem écht spreken en neem niet langer genoegen met enkele seconden democratie eens in de vier jaar.