Decentralisatie

Wij zijn tegen het overhevelen van taken naar lagere overheden. De lijnen voor jeugdhulp bijvoorbeeld behoren door de Regering te worden uitgezet en gecontroleerd.

In 2015 werd bij wet vastgelegd dat de ondersteuning aan ouders bij de opvoeding van hun kinderen en de hulp aan ontspoorde kinderen en kinderen die met geestelijke problemen kampen, voortaan door gemeenten geregeld diende te worden.

Deze wet moet van tafel, de jeugd heeft de toekomst, dat kun je niet overlaten aan ambtenaren die daar niet voor zijn opgeleid. Ook dient het beleid voor alle jongeren hetzelfde te zijn.

Naast jeugdhulp werden ook werk en inkomen en de zorg overgelaten aan gemeenten, een zorgwekkende ontwikkeling omdat iedere gemeente eigen beleid ontwikkelt en dit zeker geen kostenbesparing oplevert, op termijn juist zelfs een kostenverhoging. Gemeenten zijn nu dus verantwoordelijk voor de volledige ondersteuning en begeleiding van hun inwoners.

De overheid in Den Haag heeft natuurlijk allang door dat het onbeperkt afromen van burgers en lagere overheden geen oneindige houdbaarheid heeft dus heeft men de Participatiewet ingevoerd onder het mom dat dit meer mensen aan werk moet helpen en dat hulpbehoefenden meer in de eigen woonomgeving opgevangen kunnen worden.

Gemeenten zijn door de wet direct verantwoordelijk voor hulpbehoefende burgers. Dat sociale werkplaatsen en bejaardentehuizen zijn wegbezuinigd vinden wij een verkeerd signaal, deze zouden dan ook weer in ere hersteld dienen te worden.

Omdat decentralisatie een andere aanpak vergt zullen ambtenaren zich moeten verdiepen in materies waarvan zij tot voor kort het bestaan niet kenden, een zorgelijke ontwikkeling. De Regering denkt dat decentralisatie zal leiden tot minder regels en een directere toegang tot dat wat de burger nodig heeft.

Omdat veel problemen met elkaar verband houden, zeg maar een overlappend gebied, verwacht men dat er één loket komt. Mede hierdoor volstaat volgens Den Haag één budget waarmee gemeenten doelmatiger dan centraal geleid problemen kunnen oplossen.

Gemiddeld heeft de Regering de toegekende budgetten direct al gekort met tien procent, er is dus minder geld beschikbaar dan vóór de invoering van de participatiewet. Een besparing die niet alleen door een doelmatiger beleid, maar ook door inspanningen van de omgeving van de hulpbehoevenden kan worden gehaald.

Kortom, gemeenten dienen veel taken die zij niet hadden uit te voeren tegen een lager bedrag dan voorheen en daar waar er gaten vallen in het beleid moet er een beroep worden gedaan op vrienden, familie en buurtgenoten.

Wij zijn voor het centraliseren van zorg, werk en inkomen en jeugdhulp, juist omdat de centrale overheid dan een eenduidig beleid kan voeren dat voor alle gemeenten en burgers geldt. Onder de huidige participatiewet zal een jongere, zieke of werkloze in de ene gemeente andere hulp aangeboden krijgen dan op een andere plek in Nederland. Zeer onwenselijk en kostenopdrijvend.

Waarom dit platform?

Het SRP (sociaal-realistisch-platform) startte als een Internetbeweging, het is partij-onafhankelijk en wijst begrippen als 'links', 'rechts' en 'het politieke midden' af.

De politiek in Nederland kenmerkt sinds de Tweede Wereldoorlog in drie stromingen, te weten:

1. De Christen-Democratie
2. De Sociaal-Democratie
3. Het Liberalisme

De PvdA, het CDA en de VVD verdelen sinds 1948 de politieke posten, als het ze uitkomt mogen kleinere partijen aanschuiven. Deze 'verdeel en heers' politiek leverde de burger de laatste decennia geen echte vernieuwingen op, wel crises.

Het sociaal-realisme richt zich op de burger, wat is werkelijk in zijn of haar belang?
Bij grote vraagstukken zal de burger om een dwingend advies moeten worden gevraagd middels een referendum waarbij de opkomst én de meerderheid minimaal 50% dienen te zijn.

Het sociaal-realisme heeft geen enkele binding met een bestaande politieke stroming.
Totdat deze website begon te publiceren over sociaal-realisme in de politiek was hier niets over te vinden.

Laat uw stem écht spreken en neem niet langer genoegen met enkele seconden democratie eens in de vier jaar.