Constitutioneel Hof

Nederland kent geen rechtbank die oordeelt of een wet of regel grondwettelijk wel correct is. In artikel 120 van de Grondwet staat: "de rechter treedt niet in de beoordeling van de grondwettigheid van wetten en verdragen."
Dit betekent dat de Grondwet bepaalt dat niets of niemand nieuwe wetten en regels mag toetsen aan de Grondwet en dat is best vreemd.

Dit betekent namelijk dat een rechter niet mag beoordelen of een wet inhoudelijk strookt met de Grondwet en ook niet mag (laten) onderzoeken of een wet volgens de Grondwet tot stand is gekomen. Dus de inhoud van een wet of een wetswijziging mogen door een rechter niet aan de Grondwet worden getoetst.
Hetzelfde geldt voor verdragen die de overheid sluit en ook dat is discutabel.

De reden hiervoor is dat de toetsing wordt overgelaten aan de wetgever, oftewel de Eerste en Tweede Kamer, samen met de regering.

Er kleven een paar zwakke (lees: ondemocratische) aspecten aan deze benadering. De Eerste Kamer bestaat uit part-timers, vaak oudgedienden en in alle gevallen heeft men nog een of meerdere banen naast het lidmaatschap van de Eerste Kamer. Je mag je twijfels uitspreken of de senatoren (zoals leden van de Eerste Kamer worden genoemd) wel voldoende tijd hebben voor een gedegen toetsing.
De leden van de Tweede Kamer hebben het druk, vaak té druk met het bekritiseren van het Kabinet, ook zijn leden van de Tweede Kamer vaak onervaren en jong.
Ook kun je je afvragen hoeveel daadkracht de Kamers hebben als de meerderheid bestaat uit leden van dezelfde partijen als waaruit de regering bestaat.

Conclusie? Kamerleden moeten hun werk goed doen, met argumenten is een wet altijd tegen te houden of aan te passen. Het argument dat we het parlement weg kunnen stemmen bij volgende verkziengen gaat niet op want die worden slechts eenmaal in de vier jaar gehouden, dan kunnen er in de tussentijd veel teveel verkeerde wetten en verdragen worden gesloten.
Een rechter mag zich dus niet bemoeien met de wetgever, de rechter moet doen wat in de wet staat.

Hoewel dit onderdeel al lang in de Grondwet stond heeft het pas sinds 1983 een eigen artikel, namelijk 120. Kennelijk vond men het zó belangrijk om toetsing door een rechter onmogelijk te maken dat artikel 120 moest worden toegevoegd aan de Grondwet.

In 1983 werd deze toevoeging een 'redactionele aanpassing' genoemd, maar door het een eigen artikel te geven is de strekking veel indringender en ook lastiger om weer aan te passen of te verwijderen.

Wij van SRP vinden dat dit tóch moet gebeuren, er moet een constitutioneel hof komen dat voorkomt dat er wetten en verdragen worden ingevoerd die strijdig zijn met de belangrijkste wet in ons land, namelijk de Grondwet.

Artikel 120 moet uit de Grondwet worden gehaald en er moet een Constitutioneel Hof worden opgetuigd.

Waarom dit platform?

Het SRP (sociaal-realistisch-platform) startte als een Internetbeweging, het is partij-onafhankelijk en wijst begrippen als 'links', 'rechts' en 'het politieke midden' af.

De politiek in Nederland kenmerkt sinds de Tweede Wereldoorlog in drie stromingen, te weten:

1. De Christen-Democratie
2. De Sociaal-Democratie
3. Het Liberalisme

De PvdA, het CDA en de VVD verdelen sinds 1948 de politieke posten, als het ze uitkomt mogen kleinere partijen aanschuiven. Deze 'verdeel en heers' politiek leverde de burger de laatste decennia geen echte vernieuwingen op, wel crises.

Het sociaal-realisme richt zich op de burger, wat is werkelijk in zijn of haar belang?
Bij grote vraagstukken zal de burger om een dwingend advies moeten worden gevraagd middels een referendum waarbij de opkomst én de meerderheid minimaal 50% dienen te zijn.

Het sociaal-realisme heeft geen enkele binding met een bestaande politieke stroming.
Totdat deze website begon te publiceren over sociaal-realisme in de politiek was hier niets over te vinden.

Laat uw stem écht spreken en neem niet langer genoegen met enkele seconden democratie eens in de vier jaar.